Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to come between

  • 1 inter-cēdō

        inter-cēdō cessī, cessus, ere,    to come between, intervene, be between: palus, quae intercedebat, Cs.: inter singulas legiones impedimentorum numerum intercedere, Cs.—To occur, happen, come to pass: neque ullam rem intercessisse me indignam, T.: saepe in bello parvis momentis magni casūs intercedunt, Cs.: inter bellorum curas intercessit res parva, L.: nullum dictum intercessit: huic continentia bella intercesserant, Cs.— Of time, to intervene, pass: ut spatium intercederet, dum, etc., an interval, Cs.: nox nulla intercessit.—In order or rank, to come between: etsi nemo intercedebat, etc.—Fig., of personal relations, to intervene, come between, be reciprocal: ira inter eas intercessit, T.: ut ei cum genere humano quasi civile ius intercederet: inter nos officia paria intercedunt: inter quos aemulatio intercedebat, N.: huic cum reliquis civitatibus bella intercesserant, Cs.—To interpose one's credit, become surety: promisit, intercessit, dedit: pro aliquo magnam pecuniam, guaranty.—To interpose, intercede, bring about as mediator: cum vestra auctoritas intercessisset, ut ego regem tuerer.—To oppose, withstand, protest against (esp. of the tribunes, against a decree of the senate): intercedit Antonius, Cs.: rogationi: ea auctoritas, cui scis intercessum esse: senatūs consulto, L.—To obstruct, hinder, interrupt: huic gaudio, T.: non quia intercedendum putem imaginibus, Ta.

    Latin-English dictionary > inter-cēdō

  • 2 intercedo

    inter-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go or come between, to intervene, to be between (syn. intervenio).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    si quis intercedat tertius,

    Plaut. Most. 5, 1, 56:

    intercedente lunā,

    Plin. 2, 11, 8, § 49:

    palus intercedebat,

    Caes. B. G. 7, 26:

    sylvae paludesque intercedebant,

    id. ib. 5, 52:

    inter singulas legiones impedimentorum magnum numerum intercedere,

    id. ib. 2, 17, 2.—
    B.
    In partic.
    1.
    To occur, happen, come to pass:

    saepe in bello parvis momentis magni casus intercedunt,

    Caes. B. C. 1, 21:

    inter bellorum curas res parva intercessit,

    Liv. 34, 1:

    nullum dictum intercessit,

    Cic. Fam. 1, 9.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, to intervene, pass:

    vix annus intercesserat, cum, etc.,

    Cic. de Or. 2, 21:

    intercessere pauci dies,

    Liv. 2, 64:

    nox nulla intercessit,

    Cic. Cat. 1, 2:

    una nox intercesserat,

    id. Verr. 2, 2, 36; id. Clu. 20.—
    B.
    To be, exist, or come between persons.
    1.
    In order or rank:

    etsi nemo intercedebat, etc.,

    Cic. Brut. 47, 173.—
    2.
    In feelings or conduct:

    ira inter eas intercessit,

    Ter. Hec. 3, 1, 25:

    tacebit dum intercedat familiaritas,

    as long as our friendship lasts, id. Phorm. 4, 1, 17:

    inter nosmetipsos vetus usus intercedit,

    Cic. Fam. 13, 23, 1:

    ut ei cum genere humano quasi civile jus intercederet,

    id. Fin. 3, 20:

    nisi intercederent mihi inimicitiae cum istius mulieris viro,

    id. Cael. 13:

    inter nos officia paria intercedunt,

    id. Fam. 13, 65, 1; Nep. Att. 20:

    huic cum reliquis... bella intercesserant,

    Caes. B. G. 5, 11.—
    C.
    To interpose one ' s credit, become surety for a person:

    promisit, intercessit, dedit,

    Cic. Att. 1, 16:

    pro aliquo,

    id. Phil. 2, [p. 978] 18, 45:

    pro aliquo magnam pecuniam,

    to procure for a person by becoming surety for him, id. Att. 6, 1, 5:

    in omni genere negotiorum et obligationum... intercedere mulieres prohibentur,

    Paul. Sent. 2, 11, 1. —
    D.
    To oppose, withstand, protest against; of the tribunes of the people, who interposed their veto against a decree of the senate:

    cum intercedere vellent rogationi,

    Cic. Or. 2, 47:

    nisi mihi levissimus tribunus plebis intercessisset,

    id. Leg. 3, 8:

    ea lege, qua intercedi de provinciis non licebit,

    id. Prov. Cons. 8:

    ea quae de reductione regis scripta est auctoritas, cui scis intercessum esse,

    id. Fam. 1, 7:

    praetori,

    Liv. 38, 60:

    tribuni plebis intercedentes pro se (Caesare),

    Suet. Caes. 30; cf. At. Cap. ap. Gell. 4, 14, 6. This right of protest was also possessed by other magistrates; v. Varr. ap. Gell. 14, 7; Ascon. ap. Pis. 26; Liv. 5, 9.—So fig.:

    si status condictus cum hoste intercedit dies, tamen est eundum,

    Plaut. Curc. 1, 1, 7.—
    2.
    In gen., to interpose, interfere.
    (α).
    For or in behalf of a person, to intercede, interpose:

    cum enim vestra auctoritas intercessisset, ut ego regem tuerer,

    Cic. Fam. 15, 2, 4; Suet. Dom. 11.—
    (β).
    To obstruct, hinder, interrupt:

    si nulla aegritudo huic gaudio intercesserit,

    Ter. And. 5, 5, 5:

    intercessit et, quominus in acta sua juraretur, ut ne mensis September Tiberius vocaretur,

    Suet. Tib. 26:

    de cognomine intercessit Augustus,

    id. ib. 17:

    non quia intercedendum putem imaginibus,

    Tac. Agr. 46:

    consilio,

    id. H. 1, 19:

    parens noster privatas gratiarum actiones cohibet, intercessurus etiam publicis,

    Plin. Pan. 4:

    intercedere casibus, occursare fortunae,

    id. ib. 25 fin.:

    iniquitatibus magistratuum,

    id. ib. 80, 4; Plin. 32, 1, 1, § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > intercedo

  • 3 intervenio

    inter-vĕnĭo, vēni, ventum, 4, v. n., rarely a., to come between, come upon, to come in during, to intervene, interrupt (class.; syn. intercedo).
    I.
    Lit., constr. with dat., rarely with acc.
    A.
    Of persons:

    sponsae pater intervenit,

    Ter. And. 4, 3, 17:

    quin malo abscedas: ne interveneris, quaeso, dum resipiscit,

    Plaut. Mil. 4, 8, 23:

    verens ne molesti vobis interveniremus,

    Cic. de Or. 2, 3:

    casu Germani equites interveniunt,

    Caes. B. G. 6, 37:

    orationi,

    Liv. 1, 48:

    Statius intervenit nonnullorum querelis,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 1.— With pro:

    pro sociis,

    Flor. 1, 13, 6. — With ne:

    ne quid perperam fieret,

    Suet. Tib. 33. —
    B.
    Of things.
    1.
    To come, be, or lie between:

    medius paries intervenit,

    Dig. 33, 3, 4:

    interveniente Ascanio lacu,

    Plin. 5, 32, 43, § 148:

    interveniente flumine,

    id. 5, 1, 1, § 13; 4, 21, 35, § 115.—
    2.
    To interfere with, interrupt, put a stop to.
    (α).
    With dat.:

    nox proelio intervenit,

    Liv. 23, 18:

    continuationi sermonis,

    Quint. 9, 3, 23:

    verboque intervenit omni plangor,

    Ov. M. 11, 708; so, of an oath in conversation: quoties lascivum intervenit illud, etc., Juv. 6, 194.—
    (β).
    With acc. (only in Tacitus):

    ludorum diebus, qui cognitionem intervenerant,

    Tac. A. 3, 23.—
    II.
    Transf.
    A.
    To take place meanwhile or among other things, to happen, occur:

    nulla mihi res posthac potest jam intervenire tanta, quae, etc.,

    Ter. Heaut. 4, 3, 1:

    quae inter vos intervenerint, etc.,

    id. Hec. 3, 2, 16:

    Epicurus exiguam dicit fortunam intervenire sapienti,

    Cic. Fin. 1, 19:

    casus mirificus quidam intervenit,

    has taken place, id. Fam. 7, 5, 2:

    interveniunt motu stellarum grandines, imbres,

    Plin. 18, 25, 57, § 208:

    intervenit his cogitationibus avitum malum, regni cupido,

    Liv. 1, 6.—
    B.
    To stand in the way of, to oppose, hinder, prevent, disturb:

    Sabinum bellum coeptis intervenit,

    Liv. 1, 36:

    deliberationi metum pro republica intervenisse,

    id. 2, 24:

    vilicum intervenientem flagellāsset,

    Suet. Claud. 38:

    quis vestro Deus intervenit amori?

    Calp. Ecl. 3, 23.—
    C.
    Leg. t. t.
    1.
    To interpose, become surety, Dig. 15, 1, 3, § 5; 50, 1, 17, § 15 al.—
    2.
    To conduct a suit in another ' s name, Gai. Inst. 4, 87; cf. 4, 86 init.:

    pro debitore,

    id. ib. 4, 182.—
    D.
    To interfere, intermeddle, exercise one ' s authority:

    neque senatu interveniente,

    Suet. Caes. 30:

    praetor interveniet,

    Dig. 4, 3, 23. — Pass. impers.:

    si interventum est casu,

    Cic. Top. 20:

    ubi de improviso est interventum mulieri,

    Ter. Heaut. 2, 3, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > intervenio

  • 4 intersero

    1.
    inter-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [1. sero], to sow, plant, or set between:

    malleolum vitibus,

    Col. 3, 16, 1; 3, 9, 7:

    pomis intersita,

    Lucr. 5, 1377.—
    II.
    With se or pass., to come between, lie between:

    si se vallis interserat,

    Pall. Aug. 11, 2:

    nullis ossibus spinisve intersitis,

    Plin. 9, 15, 17, § 45.—Hence, P. a., intersĭtus, a, um, put between, interposed:

    quatuor venti,

    Gell. 2, 22: area vacanti intersita, Gall. ap. Gell. 16, 5, 3; App. Mag. p. 301.
    2.
    inter-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3, v. a. [2. sero], to put or place between, to interpose, add:

    causam interserens,

    Nep. Milt. 4, 1:

    oscula mediis verbis,

    Ov. M. 10, 559.

    Lewis & Short latin dictionary > intersero

  • 5 inter-veniō

        inter-veniō vēnī, ventus, īre,    to come between, come upon, come in, intervene, interrupt: dum sedemus, intervenit, T.: casu equites interveniunt, Cs.: ex occulto: quotiens lascivum intervenit illud, etc., is introduced, Iu.: sponsae pater intervenit, T.: orationi, L.: nonnullorum querelis.— Pass impers.: si interventum est casu: Ubi est interventum mulieri, was taken by surprise, T.— To interfere, interrupt, put a stop to: ni nox proelio intervenisset, L.: verbo intervenit omni plangor, O.: dies ludorum qui cognitionem intervenerant, Ta.—To take place, happen, occur: Nulla mihi res posthac potest iam intervenire tanta, quae, etc., T.: casus mirificus quidam intervenit, has taken place: sapienti: intervenit his cogitationibus regni cupido, L.—To stand in the way, oppose, hinder, prevent, disturb: res negitare; foedus intervenisse, S.: bellum coeptis intervenit, L.

    Latin-English dictionary > inter-veniō

  • 6 intrō

        intrō āvi, ātus, āre    [* interus; ANA-], to go into, enter: limen: olearum ordinem: domum, N.: portas, L.: id (flumen), S.: fluminis ripas, to come between, V.: ut domus est intrata, O.: ante quam (animus) in corpus intravisset: in portūs, O.: in Capitolium: intra praesidia, Cs.: protinus ad Alexandrum, Cu.—To penetrate, pierce, enter, force a way in: alquo, Cs.: alqm locum, Cs.: ad munimenta, L.—Fig., to penetrate, pierce, enter, reach, attain: Si intravit dolor, intrude, H.: propius accedo... intrabo etiam magis: quam (domum), L.: intravit animos pavor, Cu.: in possessionem bonorum: in tuam familiaritatem penitus, become your intimate friend.
    * * *
    I
    within, in; to the inside, indoors
    II
    intrare, intravi, intratus V
    enter; go into, penetrate; reach

    Latin-English dictionary > intrō

  • 7 intercedo

    intercedere, intercessi, intercessus V
    intervene; intercede, interrupt; hinder; veto; exist/come between

    Latin-English dictionary > intercedo

  • 8 intervenio

    intervenire, interveni, interventus V
    come between, intervene; occur, crop up

    Latin-English dictionary > intervenio

  • 9 intrantes

    1.
    intrō, adv. [contr. from interō sc. loco].
    I.
    Inwardly, internally; on the inside:

    omnia sana faciet, intro quae dolitabunt,

    Cato, R. R. 157, 7:

    stare,

    Pall. 1, 40, 2; Cato, R. R. 157, 6; cf. Quint. 1, 5, 50.—
    II.
    To the inside, within, in (class.):

    sequere intro me, amabo,

    into the house, Plaut. Truc. 3, 2, 19:

    intro ad nos venit,

    Ter. Eun. 5, 7, 2:

    intro ire,

    Plaut. Ps. 2, 2, 59:

    intro advenire,

    id. Truc. 1, 2, 7:

    abire,

    id. Ps. 1, 2, 35:

    intro est itum,

    Caes. B. C. 3, 26, 5:

    cur ad nos filiam tuam non intro vocari jubes?

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66; cf.:

    prius quam intro vocarentur ad suffragium tribus,

    Liv. 10, 24 fin.; so,

    intro vocata centuria,

    id. 10, 13, 11:

    accipere,

    Plaut. Truc. 4, 2, 36.
    2.
    intro, āvi, ātum (intrassis for intraveris, Plaut. Men. 2, 3, 63), 1, v. a. and n. [1. intro], to go or walk into, to enter (syn.: ingredior, introeo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.; constr. with acc., with in and acc.; poet. with dat.
    (α).
    With acc.:

    tu ingredi illam domum ausus es? tu illud sanctissimum limen intrare?

    Cic. Phil. 2, 27, 68:

    pomoerium,

    id. N. D. 2, 4, 11; id. Caecin. 8, 22:

    regnum,

    id. Rab. Post. 8, 22:

    postes,

    Ov. M. 8, 639:

    domum,

    Nep. Ages. 7, 4; id. Dat. 2, 1:

    limen,

    Val. Max. 2, 2, 1; 4, 5, 5; Vell. 2, 59 fin.; Just. 18, 7, 10; Suet. Tib. 30:

    portas,

    Liv. 1, 29, 1:

    flumen,

    Sall. J. 110, 6:

    januam,

    Petr. 139:

    fumum et flammam,

    Hirt. B. G. 8, 16:

    maria,

    Verg. A. 6, 59:

    amnis intrans aequora,

    emptying into the sea, Val. Fl. 2, 11:

    notus medullas intravit calor,

    Verg. A. 8, 390:

    fluminis ripas,

    to come between, id. ib. 7, 201.—
    (β).
    With in and acc.:

    ante quam (animus) in corpus intravisset,

    Cic. Tusc. 1, 24, 57:

    in tabernaculum,

    Curt. 3, 12, 10:

    in flumen,

    Plin. 32, 1, 4, § 10; 9, 15, 20, § 50:

    in eum mundum,

    Sen. Ep. 91, 15:

    intravit in hortos,

    Ov. M. 14, 656:

    in portus,

    id. ib. 7, 492:

    in Capitolium,

    Cic. Dom. 3, 5.—
    (γ).
    With dat.:

    montibus undae,

    Val. Fl. 1, 590:

    ponto,

    Sil. 11, 473:

    vulneribus mare,

    id. 14, 550:

    discordia caelo,

    id. 9, 289.—
    (δ).
    With intra (rare):

    intra praesidia,

    Caes. B. G. 7, 8, 1.—
    (ε).
    With ad:

    protinus ad Alexandrum,

    Curt. 6, 7, 19. —
    B.
    In partic.
    1.
    To penetrate, pierce, enter, force a way into:

    quo qui intraverant,

    Caes. B. G. 7, 73:

    intravere eo arma Romana,

    Plin. 6, 29, 35, § 181:

    intra praesidia,

    Caes. B. G. 7, 8:

    ne quo loco nostri intrare possent,

    id. B. C. 3, 44:

    ne hostes intrare ad se possent,

    Hirt. B. Afr. 79:

    ad munimenta,

    Liv. 6, 2. — Absol.: in-trantes, ium, m., as subst. (opp. abeuntes), Petr. S. 28, 8; Col. 1, 6:

    cujus vultum intrantes tristem, abeuntes hilarum putant,

    Plin. 36, 5, 4, § 13.— Pass.:

    si mare intretur,

    Tac. A. 2, 5.— Impers.:

    quo non modo intrari, sed ne perspici quidem possit,

    Caes. B. G. 2, 17.—
    2.
    To appear before court:

    alio senatu Vicetini sine advocato intraverunt,

    Plin. Ep. 5, 4, 2; 6, 31, 10.—
    3.
    To attack, Stat. Th. 6, 774. —
    4.
    To pierce, transfix ( poet.):

    aprum,

    Mart. 7, 27, 3:

    intravit torvum Gortynia lumen harundo,

    Sil. 5, 447; Sid. Carm. 2, 147.—
    II.
    Trop., to penetrate or pierce into (class.); constr. usu. with in and acc.:

    nulla acies humani ingenii tanta est, quae penetrare in caelum, terram intrare possit,

    Cic. Ac. 2, 39, 122:

    in rerum naturam,

    id. Fin. 5, 16:

    in sensum et in mentem judicis,

    id. de Or. 2, 25, 109; 1, 47, 204: penitus in alicujus familiaritatem, to become one ' s intimate friend, id. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15:

    in pectus,

    Sen. ad Helv. 13, 2; Quint. 9, 4, 10.—With acc.:

    domus quam nec honor nec gratia intrare posset,

    Liv. 6, 34, 9; cf.

    terram,

    Cic. Ac. 2, 39, 122:

    vatem Deus,

    inspires, Sil. 3, 697; cf. id. 12, 323:

    animum militaris gloriae cupido,

    Tac. Agr. 5:

    pavidos intrat metus,

    id. A. 1, 39; 1, 43:

    intravit animos pavor,

    Curt. 4, 16, 17; cf. Sil. 1, 124. — Absol.:

    propius accedo... intrabo etiam magis,

    Cic. Fl. 10, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > intrantes

  • 10 intro

    1.
    intrō, adv. [contr. from interō sc. loco].
    I.
    Inwardly, internally; on the inside:

    omnia sana faciet, intro quae dolitabunt,

    Cato, R. R. 157, 7:

    stare,

    Pall. 1, 40, 2; Cato, R. R. 157, 6; cf. Quint. 1, 5, 50.—
    II.
    To the inside, within, in (class.):

    sequere intro me, amabo,

    into the house, Plaut. Truc. 3, 2, 19:

    intro ad nos venit,

    Ter. Eun. 5, 7, 2:

    intro ire,

    Plaut. Ps. 2, 2, 59:

    intro advenire,

    id. Truc. 1, 2, 7:

    abire,

    id. Ps. 1, 2, 35:

    intro est itum,

    Caes. B. C. 3, 26, 5:

    cur ad nos filiam tuam non intro vocari jubes?

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66; cf.:

    prius quam intro vocarentur ad suffragium tribus,

    Liv. 10, 24 fin.; so,

    intro vocata centuria,

    id. 10, 13, 11:

    accipere,

    Plaut. Truc. 4, 2, 36.
    2.
    intro, āvi, ātum (intrassis for intraveris, Plaut. Men. 2, 3, 63), 1, v. a. and n. [1. intro], to go or walk into, to enter (syn.: ingredior, introeo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.; constr. with acc., with in and acc.; poet. with dat.
    (α).
    With acc.:

    tu ingredi illam domum ausus es? tu illud sanctissimum limen intrare?

    Cic. Phil. 2, 27, 68:

    pomoerium,

    id. N. D. 2, 4, 11; id. Caecin. 8, 22:

    regnum,

    id. Rab. Post. 8, 22:

    postes,

    Ov. M. 8, 639:

    domum,

    Nep. Ages. 7, 4; id. Dat. 2, 1:

    limen,

    Val. Max. 2, 2, 1; 4, 5, 5; Vell. 2, 59 fin.; Just. 18, 7, 10; Suet. Tib. 30:

    portas,

    Liv. 1, 29, 1:

    flumen,

    Sall. J. 110, 6:

    januam,

    Petr. 139:

    fumum et flammam,

    Hirt. B. G. 8, 16:

    maria,

    Verg. A. 6, 59:

    amnis intrans aequora,

    emptying into the sea, Val. Fl. 2, 11:

    notus medullas intravit calor,

    Verg. A. 8, 390:

    fluminis ripas,

    to come between, id. ib. 7, 201.—
    (β).
    With in and acc.:

    ante quam (animus) in corpus intravisset,

    Cic. Tusc. 1, 24, 57:

    in tabernaculum,

    Curt. 3, 12, 10:

    in flumen,

    Plin. 32, 1, 4, § 10; 9, 15, 20, § 50:

    in eum mundum,

    Sen. Ep. 91, 15:

    intravit in hortos,

    Ov. M. 14, 656:

    in portus,

    id. ib. 7, 492:

    in Capitolium,

    Cic. Dom. 3, 5.—
    (γ).
    With dat.:

    montibus undae,

    Val. Fl. 1, 590:

    ponto,

    Sil. 11, 473:

    vulneribus mare,

    id. 14, 550:

    discordia caelo,

    id. 9, 289.—
    (δ).
    With intra (rare):

    intra praesidia,

    Caes. B. G. 7, 8, 1.—
    (ε).
    With ad:

    protinus ad Alexandrum,

    Curt. 6, 7, 19. —
    B.
    In partic.
    1.
    To penetrate, pierce, enter, force a way into:

    quo qui intraverant,

    Caes. B. G. 7, 73:

    intravere eo arma Romana,

    Plin. 6, 29, 35, § 181:

    intra praesidia,

    Caes. B. G. 7, 8:

    ne quo loco nostri intrare possent,

    id. B. C. 3, 44:

    ne hostes intrare ad se possent,

    Hirt. B. Afr. 79:

    ad munimenta,

    Liv. 6, 2. — Absol.: in-trantes, ium, m., as subst. (opp. abeuntes), Petr. S. 28, 8; Col. 1, 6:

    cujus vultum intrantes tristem, abeuntes hilarum putant,

    Plin. 36, 5, 4, § 13.— Pass.:

    si mare intretur,

    Tac. A. 2, 5.— Impers.:

    quo non modo intrari, sed ne perspici quidem possit,

    Caes. B. G. 2, 17.—
    2.
    To appear before court:

    alio senatu Vicetini sine advocato intraverunt,

    Plin. Ep. 5, 4, 2; 6, 31, 10.—
    3.
    To attack, Stat. Th. 6, 774. —
    4.
    To pierce, transfix ( poet.):

    aprum,

    Mart. 7, 27, 3:

    intravit torvum Gortynia lumen harundo,

    Sil. 5, 447; Sid. Carm. 2, 147.—
    II.
    Trop., to penetrate or pierce into (class.); constr. usu. with in and acc.:

    nulla acies humani ingenii tanta est, quae penetrare in caelum, terram intrare possit,

    Cic. Ac. 2, 39, 122:

    in rerum naturam,

    id. Fin. 5, 16:

    in sensum et in mentem judicis,

    id. de Or. 2, 25, 109; 1, 47, 204: penitus in alicujus familiaritatem, to become one ' s intimate friend, id. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15:

    in pectus,

    Sen. ad Helv. 13, 2; Quint. 9, 4, 10.—With acc.:

    domus quam nec honor nec gratia intrare posset,

    Liv. 6, 34, 9; cf.

    terram,

    Cic. Ac. 2, 39, 122:

    vatem Deus,

    inspires, Sil. 3, 697; cf. id. 12, 323:

    animum militaris gloriae cupido,

    Tac. Agr. 5:

    pavidos intrat metus,

    id. A. 1, 39; 1, 43:

    intravit animos pavor,

    Curt. 4, 16, 17; cf. Sil. 1, 124. — Absol.:

    propius accedo... intrabo etiam magis,

    Cic. Fl. 10, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > intro

  • 11 medius

    mĕdĭus, a, um, adj. [Sanscr. madhya, the same; Gr. mesos; Angl. - Sax. midd; Germ. Mitte; cf. dimidius, meridies (medi-), etc.], that is in the middle or midst, mid, middle (class.).
    I.
    Adj.
    A.
    Lit.:

    terra complexa medium mundi locum,

    Cic. Rep. 6, 18, 18; cf. id. ib. 6, 17, 17:

    medium mundi locum petere,

    id. Tusc. 5, 24, 69:

    versus aeque prima, et media, et extrema pars attenditur,

    id. de Or. 3, 50, 192:

    ultimum, proximum, medium tempus,

    id. Prov. Cons. 18, 43:

    in foro medio,

    in the midst of the forum, Plaut. Curc. 4, 1, 14; Cic. Q. Fr. 2, 3, 6; cf.:

    medio foro,

    in the open forum, Suet. Claud. 18 al.:

    in solio medius consedit,

    sat in the middle, Ov. F. 3, 359; Verg. A. 7, 169:

    considit scopulo medius,

    id. G. 4, 436:

    concilio medius sedebat,

    Ov. M. 10, 144:

    ignes,

    Verg. A. 12, 201:

    medio tempore,

    in the meantime, meanwhile, Suet. Caes. 76: vinum novum, vetus, medium, i. e. neither old nor new, Varr. ap. Gell. 13, 31, 14:

    cum plenus fluctu medius foret alveus,

    full to the middle, Juv. 12, 30.—With dat.:

    Peloponnesii Megaram, mediam Corintho Athenisque urbem, condidere,

    midway between Corinth and Athens, Vell. 1, 2, 4.—With abl.:

    si medius Polluce et Castore ponar,

    between, Ov. Am. 2, 16, 13.—With inter:

    cum inter bellum et pacem medium nihil sit,

    there is no medium, no middle course between, Cic. Phil. 8, 1, 4:

    inter quos numeros duo medii inveniuntur (sc. numeri),

    Mart. Cap. 7, § 737.—With gen.:

    locus medius regionum earum,

    half-way between, Caes. B. G. 4, 19:

    locus medius juguli summique lacerti,

    between, Ov. M. 6, 409; 5, 564:

    et medius juvenum ibat,

    id. F. 5, 67:

    medius silentūm,

    Stat. Th. 4, 683.—With ex:

    medius ex tribus,

    Sall. J. 11, 3:

    medium arripere aliquem,

    to seize one by the middle, around the body, Ter. Ad. 3, 2, 18:

    juvenem medium complectitur,

    Liv. 23, 9, 9:

    Alcides medium tenuit,

    held him fast by the middle, Luc. 4, 652:

    medium ostendere unguem,

    to point with the middle finger, Juv. 10, 53.—
    2.
    Transf., half (ante- and postclass.):

    hieme demunt cibum medium,

    half their food, Varr. R. R. 3, 7, 9:

    scrupulum croci,

    Pall. Jan. 18: aurum... Italicis totum, medium provincialibus reddidit, Capitol. Anton. Pius, 4 fin.
    B.
    Trop., of the middle, not very great or small, middling, medial, moderate.
    1.
    Of age:

    aetatis mediae vir,

    of middle age, Phaedr. 2, 2, 3.—
    2.
    Of plans, purposes, etc.:

    nihil medium, nec spem nec curam, sed immensa omnia volventes animo,

    Liv. 2, 49, 5:

    medium quiddam tenere,

    Plin. Ep. 4, 9, 9.—
    3.
    Of intellect:

    eloquentiā medius,

    middling, tolerable, Vell. 2, 29, 2:

    ingenium,

    moderate, Tac. H. 1, 49.—
    4.
    Undetermined, undecided:

    medios esse,

    i. e. neutral, Cic. Att. 10, 8, 4:

    medium se gerere,

    Liv. 2, 27:

    se dubium mediumque partibus praestitit,

    Vell. 2, 21, 1; cf.:

    responsum,

    indefinite, ambiguous, Liv. 39, 39: vocabula, that can be taken in a good or bad sense, ambiguous, Gell. 12, 9, 1. —
    5.
    Indifferent, not imperative: officium, a duty which is not distinctly enjoined by the moral law, but is sustained by preponderant reasoning:

    medium officium id esse dicunt (Graeci) quod cur factum sit, ratio probabilis reddi possit,

    Cic. Off. 1, 3, 8; cf.:

    ex quo intellegitur, officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis,

    id. Fin. 3, 17, 58; cf.

    sqq. and Madv. ad loc.: artes,

    which in themselves are neither good nor bad, indifferent, Quint. 2, 20, 1.—
    6.
    Intermediate:

    medium erat in Anco ingenium, et Numae et Romuli memor,

    of a middle kind, resembling each in some degree, Liv. 1, 32, 4:

    nihil habet ista res (actoris) medium, sed aut lacrimas meretur aut risum,

    Quint. 6, 1, 45:

    ille jam paene medius adfectus est ex amoribus et desideriis amicorum,

    Quint. 6, 2, 17.—Hence, as subst.: mĕdĭus, i, m., one who stands or comes between, a mediator:

    medium sese offert,

    as a mediator, Verg. A. 7, 536:

    pacator mediusque Syphax,

    Sil. 16, 222:

    pacis eras mediusque belli,

    arbiter, Hor. C. 2, 19, 28; cf.:

    nunc mediis subeant irrita verba deis,

    oaths in which the gods were called upon to be mediators, Ov. R. Am. 678.—
    7.
    Central, with ex or in:

    ex factione media consul,

    fully committed to it, Sall. H. 3, 61, 8;

    so (nearly = intimus), viros fortīs et magnanimos eosdem bonos et simplicīs... esse volumus: quae sunt ex media laude justititiae,

    these qualities are clearly among those which make uprightness praiseworthy, Cic. Off. 1, 19, 63:

    partitiones oratoriae, quae e media illa nostra Academia effloruerunt,

    id. Part. Or. 40, 139:

    ingressio e media philosophia repetita est,

    id. Or. 3, 11; id. Leg. 2, 21, 53:

    in medio maerore et dolore,

    id. Tusc. 4, 29, 63; id. Q. Fr. 2, 15, 1:

    in media dimicatione,

    the hottest of the fight, Suet. Aug. 10; cf.:

    in medio ardore certaminis,

    Curt. 8, 4, 27:

    in media solitudine,

    the most profound, Sen. Brev. Vit. 12, 2:

    in mediis divitiis,

    in abundant wealth, id. Vit. Beat. 26, 1:

    in medio robore virium,

    Liv. 28, 35, 6:

    in medio ardore belli,

    id. 24, 45, 4:

    in media reipublicae luce,

    the full blaze of public life, Quint. 1, 2, 18:

    media inter pocula,

    Juv. 8, 217.—Hence,
    II.
    Subst.: mĕdĭum, ii, n., the middle, midst.
    A.
    Lit.
    1.
    Of space (very rare in Cic.):

    in medio aedium sedens,

    Liv. 1, 57, 9:

    maris,

    id. 31, 45, 11; for which, without in, medio aedium eburneis sellis sedere, id. 5, 41, 2:

    medio viae ponere,

    id. 37, 13, 10:

    in agmine in primis modo, modo in postremis, saepe in medio adesse,

    Sall. J. 45, 2; for which, without in, medio sextam legionem constituit, Tac. A. 13, 38:

    medio montium porrigitur planities,

    id. ib. 1, 64:

    medio stans hostia ad aras,

    Verg. G. 3, 486:

    medio tutissimus ibis,

    Ov. M. 2, 137:

    in medium geminos immani pondere caestus Projecit,

    Verg. A. 5, 401:

    in medium sarcinas coniciunt,

    Liv. 10, 36, 1; 13:

    equitatus consulem in medium acceptum, armis protegens, in castra reduxit,

    id. 21, 46, 9.— Trop.:

    tamquam arbiter honorarius medium ferire voluisse,

    to cut through the middle, Cic. Fat. 17, 39:

    intacta invidiā media sunt, ad summa ferme tendit,

    Liv. 45, 35.—
    2.
    Of time:

    diei,

    Liv. 27, 48:

    medio temporis,

    in the meantime, meanwhile, Tac. A. 13, 28; cf.:

    nec longum in medio tempus, cum,

    the interval, Verg. A. 9, 395; Ov. M. 4, 167; Plin. Ep. 7, 27, 13.—
    B.
    Transf.
    1.
    The midst of all, the presence of all, the public, the community (class.):

    in medio omnibus palma est posita, qui artem tractant musicam,

    lies open to all, Ter. Phorm. prol. 16:

    tabulae sunt in medio,

    Cic. Verr. 2, 2, 42, § 104:

    rem totam in medio ponere,

    publicly, id. ib. 2, 1, 11, §

    29: ponam in medio sententias philosophorum,

    id. N. D. 1, 6, 13:

    dicendi ratio in medio posita,

    lies open to all, id. de Or. 1, 3, 12:

    rem in medium proferre,

    to publish, make known, id. Fam. 15, 27, 6: vocare in medium, before the public, before a public tribunal:

    rem in medium vocare coeperunt,

    id. Clu. 28, 77:

    in medio relinquere,

    to leave it to the public, leave it undecided, id. Cael. 20, 48; Sall. C. 19, 16: pellere e medio, to expel, reject, Enn. ap. Cic. Mur. 14, 30 (Ann. v. 272 Vahl.); Cic. Off. 3, 8, 37:

    cum jacentia verba sustulimus e medio,

    adopt words from the people, common words, id. de Or. 3, 45, 177; cf.: munda sed e medio consuetaque verba puellae Scribite, Ov. A. A. 3, 479: tollere de medio, to do away with, abolish:

    litteras,

    Cic. Verr. 2, 2, 71, § 176: tollere de medio, to put out of the way, cut off, destroy:

    hominem,

    id. Rosc. Am. 7, 20:

    de medio removere,

    to put out of sight, id. ib. 8, 23: e medio excedere or abire, to leave the world, to die:

    e medio excessit,

    she is dead, Ter. Phorm. 5, 7, 74:

    ea mortem obiit, e medio abiit,

    id. ib. 5, 8, 30:

    tollite lumen e medio,

    Juv. 9, 106: recedere de medio, to go away, retire, withdraw:

    cur te mihi offers? recede de medio,

    Cic. Rosc. Am. 38, 112:

    in medio esse,

    to be present, Ter. Ad. 3, 5, 32:

    in medium venire or procedere,

    to appear, come forward, show one's self in public, Cic. Verr. 2, 2, 71, § 175: in medium, before the public, for the public, for the community:

    communes utilitates in medium afferre,

    id. Off. 1, 7, 22:

    consulere in medium,

    to care for the public good, for the good of all, Verg. A. 11, 335;

    so opp. separantem suas res a publicis,

    Liv. 24, 22, 14 sq.; 26, 12, 7:

    quaerere,

    to make acquisitions for the use of all, Verg. G. 1, 127: cedere, to fall or devolve to the community, Tac. H. 4, 64:

    conferre laudem,

    i. e. so that all may have a share of it, Liv. 6, 6:

    dare,

    to communicate for the use of all, Ov. M. 15, 66:

    in medium conferre, in gaming,

    to put down, put in the pool, Suet. Aug. 71: in medio, for sub dio, in the open air:

    scorpios fugari posse, si aliqui ex eis urantur in medio,

    Pall. 1, 35, 12.—
    2.
    A half (ante-class. and post-Aug.):

    scillae medium conterunt cum aqua,

    Varr. R. R. 2, 7:

    scrobem ad medium completo,

    Col. Arb. 4, 5.—Hence,
    III.
    Adv.: mĕdĭē, in the middle, in a middling degree, moderately, tolerably (except once in Tac. only post-class.):

    qui noluerant medie,

    kept quiet, remained neutral, Tac. H. 1, 19:

    nec plane optimi, nec oppido deterrimi sunt, sed quasi medie morati,

    App. Dogm. Plat. 2, p. 22, 23; Eutr. 7, 13; Lact. 6, 15 fin.:

    ortus medie humilis,

    Aur. Vict. Caes. 20.—
    2.
    Indefinitely, Ambros. in Luc. 8, 17, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > medius

  • 12 coeo

    cŏ-ĕo, īvi or ii (e. g. coierunt, Caes. B. G. 6, 22:

    coiere,

    Lucr. 6, 452; Prop. 3 (4), 24, 18; Ov. M. 4, 83 al.:

    cŏĭisse,

    Verg. A. 12, 709:

    coisse,

    Prop. 3 (4), 15, 8; Ov. F. 6, 94; Quint. 5, 9, 5; 5, 11, 35;

    pedants preferred conire to coire,

    Quint. 1, 6, 17; cf. id. 1, 5, 69, and Lachm. ad Lucr. p. 137), ĭtum, īre, v. a. and n.
    I.
    To go or come together, to meet, assemble, collect together (so mostly poet. or in post-Aug. prose); constr. absol., with ad aliquem, ad or in locum, more rar. in loco:

    matronae ad Veturiam Volumniamque frequentes coëunt,

    Liv. 2, 40, 1:

    in porticum,

    Plin. Ep. 1, 5, 9:

    ad solitum locum,

    Ov. M. 4, 83:

    ad aliquem,

    Curt. 7, 2, 21: Pharsaliam, * Cat. 64, 37:

    quo (sc. in sedilia theatri) populus coibat,

    Hor. A. P. 207:

    in regiam,

    Curt. 6, 8, 17:

    in quem (locum) coibatur,

    Tac. A. 4, 69:

    apud aram ejus dei in cujus templo coiretur,

    Suet. Aug. 35:

    cum rege in insulā,

    Vell. 2, 101, 1:

    in foro,

    Just. 5, 7, 6:

    milia crabronum coeunt,

    Ov. F. 3, 753; id. H. 7, 123 Loers.:

    coivere amicis animis,

    Curt. 8, 12, 9; 10, 3, 6:

    agmina coibant,

    id. 10, 9, 15; Tac. A. 16, 5; id. H. 1, 27; 2, 52.—
    b.
    Poet.:

    vix memini nobis verba coisse decem,

    i. e. have passed between us, Prop. 3 (4), 15, 8.—
    B.
    Specif., to go or come together in a hostile manner, to encounter:

    inter se coiisse viros et cernere ferro,

    Verg. A. 12, 709; cf. id. G. 4, 73; Ov. M. 3, 236; Luc. 2, 225; Manil. 4, 83; Val. Fl. 5, 635; Stat. Th. 16, 408.—
    II.
    Pregn., to form a whole by coming together, to be united into a whole, to unite, combine (the usu. class. signif.); constr. absol., with cum, or dat.
    A.
    Lit.
    1.
    Of living beings:

    neque se conglobandi coëundique in unum datur spatium,

    Liv. 6, 3, 6; so Verg. A. 9, 801; 10, 410:

    ut vaga illa multitudo coiret in populos,

    Quint. 2, 16, 9:

    qui una coierunt,

    Caes. B. G. 6, 22:

    reliqui (milites) coëunt inter se,

    assemble, id. B. C. 1, 75; so Liv. 7, 37, 15:

    in formam justi exercitūs,

    Vell. 2, 61, 2:

    ut coëat par Jungaturque pari,

    Hor. Ep. 1, 5, 25.—
    b.
    Of the coition of the sexes (both of men and animals), to copulate, Lucr. 4, 1055; cf. Ov. M. 11, 744:

    cum alienā uxore,

    Quint. 7, 3, 10:

    coisse eam cum viro,

    id. 5, 9, 5:

    dominum cum ancillā,

    id. 5, 11, 35:

    cum hospitibus stupro,

    Curt. 5, 1, 37 al.:

    privigno,

    Ov. H. 4, 129:

    simul binis,

    Sen. Cons. ad Marc. 17, 5:

    sic et aves coëunt,

    Ov. M. 9, 733; 10, 324; id. A. A. 2, 615; Col. 6, 27, 3 sq.; Ov. F. 3, 193 al.; cf., of marriage, [p. 359]
    B.
    b.. infra.—
    2.
    Transf., of things: membra. Ov. M. 4, 377; cf. Quint. 11, 3, 96: ignes coire globum quasi in unum, roll together, as into a ball, etc., Lucr. 5, 665; cf. id. 2, 563:

    sanguenque creari Sanguinis inter se multis coëuntibu' guttis,

    out of many little drops running together, id. 1, 838; cf.:

    ut coëat lac,

    to curdle, Varr. R. R. 2, 11, 4; Col. 12, 20, 4:

    bitumen spissatur et in densitatem coit,

    thickens, Plin. 35, 15, 51, § 178; cf.:

    gelidus coit formidine sanguis,

    Verg. A. 3, 30:

    semina,

    Lucr. 3, 395; cf. id. 1, 770; 5, 190; 5, 425:

    tum digiti coëunt,

    Ov. M. 2, 670; Quint. 11, 3, 21:

    ut cornua tota coirent Efficerentque orbem,

    Ov. M. 7, 179; cf. Verg. A. 11, 860:

    palpebrae dormientis non coëunt,

    do not close, Cels. 2, 8:

    labris coëuntibus,

    Quint. 8, 3, 45 et saep.:

    perfectum quiddam fieri, cum omnia coierunt, necesse est,

    id. 11, 3, 9; 9, 1, 9; 2, 19, 2; cf. id. 1, 5, 67:

    quae littera cum quāque optime coëat,

    id. 9, 4, 91:

    ut placidis coëant immitia,

    Hor. A. P. 12.—Of wounds, to close:

    arteria incisa neque coit neque sanescit,

    Cels. 2, 10; cf.:

    potest os coire et vulnus sanescere,

    id. 8, 10; so Plin. 11, 39, 93, § 227; Prop. 3 (4), 24, 18; Ov. Tr. 4, 4, 41; 5, 2, 9; and poet.:

    an male sarta Gratia nequicquam coit et rescinditur?

    Hor. Ep. 1, 3, 32; Petr. 113, 8.—
    B.
    Trop., to unite for some object, in feeling, will, conclusions, etc., to join together, assimilate, combine, agree, ally one ' s self:

    Caesar cum eo coire per Arrium cogitat,

    Cic. Att. 1, 17, 11:

    cum hoc tu coire ausus es, ut... addiceres, etc.,

    id. Red. in Sen. 7, 16; id. Dom. 18, 47:

    principes, quitum unā coierunt, quantum visum est agri adtribuunt,

    Caes. B. G. 6, 22: heri aliquot adulescentuli coimus in Piraeo (Piraeum ap. Cic. Att. 7, 3, 10), Ter. Eun. 3, 4, 1 (consensimus ac pepigimus, Don.):

    duodecim adulescentuli coierunt ex his, qui exsilio erant multati, etc.,

    conspired together, Nep. Pelop. 2, 3; cf.:

    sed neque cum quoquam de eā re collocuturum neque coiturum: sic, ille consensionis globus hujus unius dissensione disjectus est,

    id. Att. 8, 4:

    patricii coiere et interregem creavere,

    Liv. 4, 7, 7:

    mos est regibus, quotiens in societatem coëant, implicare dextras, etc.,

    Tac. A. 12, 47; hence poet.:

    coëant in foedera dextrae,

    Verg. A. 11, 292; Tac. H. 3, 12:

    ad nullius non facinoris societatem coibant,

    Suet. Aug. 32; and, like this, with changed construction.—
    b.
    Esp. of the marriage contract ( poet. and in post-Aug. prose); cf.:

    taedae quoque jure coissent,

    Ov. M. 4, 60:

    conubio,

    Curt. 8, 1, 9:

    nuptiis,

    id. 9, 1, 26; Quint. 5, 11, 32:

    matrimonio,

    Dig. 24, 1, 27:

    in matrimonium,

    ib. 45, 1, 134; cf.:

    hac gener atque socer coëant mercede suorum,

    i. e. in the marriage of Æneas with Lavinia, Verg. A. 7, 317.—
    2.
    Act.: coire societatem ( cum aliquo or absol.), to enter into an alliance, to make a compact, form a league (with some one;

    several times in Cic.): utinam, Pompei, cum Caesare societatem aut numquam coisses aut numquam diremisses!

    Cic. Phil. 2, 10, 24; Nep. Con. 2, 2:

    societatem sceleris,

    Cic. Rosc. Am. 34, 96:

    de municipis fortunis,

    id. ib. 31, 87; Dig. 17, 2, 65, § 10:

    qui societatem in tempus coiit,

    ib. 17, 2, 65, § 6.—
    3.
    Pass.:

    ad eam rem societas coitur,

    Cic. Rosc. Am. 7, 20:

    ad coëundam societatem,

    id. Fam. 5, 19, 2; so Gell. 1, 9 fin.:

    si unius rei societas coita sit,

    Dig. 17, 2, 65 init.; cf. ib. 17, 2, 65, §§ 2, 9, 10, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > coeo

  • 13 intererro

    intĕr-erro, 1, v. n., to wander between or among, to come, go, or be between (postclass.):

    Deus locis omnibus intererrat, Minuc. Fel. Octav. 10: splendor,

    Prud. Cath. 6, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > intererro

  • 14 inter-pōnō

        inter-pōnō posuī, posītus, ere,    to put between, place among, interpose, insert, intersperse: ubi spatium... pilae interponuntur, Cs.: ne interpositi quidem elephanti militem deterrebant, L.: lateri vinculum lapides sunt, quos interposuere, ut, etc., Cu.—In time, to insert, interpose, introduce: intercalariis mensibus interpositis, L.—In speech, to introduce, insert: hoc loco libet interponere... quantae, etc., N.: paucis interpositis versibus: verbum ullum.—Of time, to let pass, permit to elapse, leave, interpose: spatium ad recreandos animos, Cs.: tridui morā interpositā, after a delay of, Cs.: spatio interposito, some time after: hac interpositā nocte, L.—With personal objects, to introduce, make an associate of: quam sancta sit societas civium, dis inmortalibus interpositis, etc. —Of writings, to make insertions in, falsify, alter: rationibus populorum non interpositis.—Fig., to introduce, interpose, put forward, adduce, allege, use as a pretext, urge as an objection: decreta: iudicium suum: neque ullā belli suspicione interpositā, Cs.: accusatorem, make a pretext for delay: causam interponens conlegas exspectare, N.: operam, studium, laborem, apply.—To pledge, give, interpose: sponsio interponereter, L.: interpositā fide publicā, S.: in eam rem se suam fidem interponere, gave his word, Cs.—With se, to interfere, intermeddle, intrude, engage in, come in the way: ni se tribuni plebis interposuissent, L.: semper se interposuit, lent his aid, N.: te invitissimis his: se quo minus, etc., C., L.: te in istam pacificationem: me audaciae tuae.

    Latin-English dictionary > inter-pōnō

  • 15 accido

    1.
    ac-cīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [caedo], to begin to cut or to cut into [cf.: adamo, addubito, etc.); hence, so to cut a thing that it falls, to fell, to cut (as verb. finit. very rare).
    I.
    Lit.:

    accidunt arbores, tantum ut summa species earum stantium relinquatur,

    Caes. B. G. 6, 27, 4:

    accisa ornus ferro,

    Verg. A. 2, 626; cf.:

    velut accisis recrescenti stirpibus,

    Liv. 26, 41, 22:

    accisis crinibus,

    cut close, Tac. G. 19: ab locustis genus omne acciditur frugum, eaten up, Arnob. 1, 3.— Poet., to use up:

    fames accisis coget dapibus consumere mensas,

    Verg. A. 7, 125.—
    II.
    Fig., to impair, weaken:

    ita proelio uno accidit Vestinorum res, ut, etc.,

    Liv. 8, 29, 12; so,

    post accisas a Camillo Volscorum res,

    id. 6, 5, 2; cf. 6, 12, 6.—Hence, accīsus, a, um, P. a., cut off or down; impaired, ruined: accisae res (opp. integrae), troubled, disordered, or unfortunate state of things:

    res,

    Cic. Prov. Cons. 14, 34; Liv. 3, 10, 8; 8, 11, 12 al.:

    copiae,

    Hirt. B. G. 8, 31; Liv. 8, 11, 8:

    robur juventutis,

    id. 7, 29 fin.:

    opes,

    Hor. S. 2, 2, 114:

    accisae desolataeque gentes,

    Sil. 8, 590:

    reliquiae (hostium),

    Tac. A. 1, 61.
    2.
    ac-cĭdo, cīdi, no sup., 3, v. n. [cado], to fall upon or down upon a thing, to reach it by falling.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. constr. with ad, in, local adverbs, with dat. or absol.: utinam ne accidisset abiegna ad terram trabes, Enn. ap. Auct. Her. 2, 22 (Trag. p. 281 ed. Vahl., where it is: accĕdisset, acc. to the MSS., v. Vahl. N. v.):

    signa de caelo ad terram,

    Plaut. Rud. prol. 8; so,

    tam crebri ad terram accidebant quam pira,

    id. Poen. 2, 38: trabs in humum accidens, Varr. ap. Non. 494 fin.; so,

    imago aetheris ex oris in terrarum accidat oras,

    Lucr. 4, 215:

    rosa in mensas,

    Ov. F. 5, 360: quo Castalia per struices saxeas lapsu accidit, Liv. Andr. ap. Fest. p. 310 Müll. (Rib. Trag. Rel. p. 5):

    ut missa tela gravius acciderent,

    fall upon, hit, Caes. B. G. 3, 14; so Liv. 2, 50, 7.—
    B.
    Esp.: a. ad genua or genibus, of a suppliant, to fall at one's knees: me orat mulier lacrimansque ad genua accidit, Enn. ap. Non. 517, 15 (Com. v. 9 ed. Vahl.); so Ter. Hec. 3, 3, 18; Suet. Caes. 20; id. Claud. 10;

    for which: genibus praetoris,

    Liv. 44, 31;

    also: ad pedes,

    Cic. Att. 1, 14, 5, and absol.: quo accĭdam? quo applicem? Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 114 ed. Vahl., where it is accĕdam).—
    C.
    Transf., to strike the senses, to reach a thing by means of the senses; constr. with ad, the dat. or acc.: vox, sermo accidit ad aurīs (or auribus; also, aurīs alicujus), the voice, the speech falls upon or reaches the ear: nota vox ad aurīs accidit, Att. ap. Non. 39, 5:

    nova res molitur ad aurīs accidere,

    Lucr. 2, 1024; and:

    nihil tam populare ad populi Romani aurīs accidisse,

    Cic. Sest. 50, 107:

    auribus,

    Liv. 24, 46, 5; Quint. 12, 10, 75:

    aurīs,

    Plaut. Stich. 1, 2, 31; absol., Liv. 10, 5, 2; 27, 15, 16 sq.; Curt. 4, 4, 5 al.; cf.

    also: clamor accidit ad aurīs,

    Liv. 26, 40, 10; and absol.:

    clamor accidit,

    id. 4, 33, 9; 40, 32, 2;

    likewise: nomen famaque alicujus accidit ad aliquem,

    id. 21, 10, 12; v. Fabri ad h. l.—Hence sometimes in Livy: vox or fama accidit (ad aurīs or ad aliquem), with an acc. c. inf.:

    ut vox etiam ad hostes accideret captum Cominium esse,

    Liv. 10, 41, 7:

    quia repente fama accidit classem Punicam adventare,

    the report came, id. 27, 29, 7; v. Weissenb. a. h. l.
    II.
    Fig.
    A.
    In gen., to fall out, come to pass, happen, occur; and with dat. pers., to happen to, to befall one. (The distinction between the syn. evenio, accido, and contingo is this: evenio, i. e. ex-venio, is used of either fortunate or unfortunate events: accido, of occurrences which take us by surprise; hence it is used either of an indifferent, or, which is its general use, of an unfortunate occurrence: contingo, i. e. contango, indicates that an event accords with [p. 17] one's wishes; and hence is generally used of fortunate events. As Isid. says, Differ. 1: Contingunt bona: accidunt mala: eveniunt utraque):

    res accidit,

    Caes. B. G. 1, 14;

    Id acciderat, ut Galli consilium caperent,

    ib. 3, 2:

    si quid adversi acciderit,

    Cic. Ac. 2, 38, 121; cf. ib. 1, 26, 57:

    nollem accidisset tempus, in quo, etc.,

    id. Fam. 3, 10:

    si qua calamitas accidisset,

    id. Verr. 2, 3, 55: id. Rosc. Am. 34:

    contra opinionem accidit,

    Caes. B. G. 3, 9:

    pejus Sequanis accidit,

    ib. 1, 31:

    periculum accidit,

    ib. 3, 3:

    detrimentum accidit,

    ib. 7, 52. Also of fortunate occurrences:

    omnia tibi accidisse gratissima,

    Cic. Fam. 3, 1; 11, 15:

    accidit satis opportune,

    Caes. B. G. 4, 22; cf. Brem. Nep. Milt. 1, 1; Herz. Caes. B. G. 7, 3.—Constr. with ut (Zumpt, § 621), sometimes with quod:

    accidit perincommode, quod eum nusquam vidisti,

    Cic. Att. 1, 17; or with inf.:

    nec enim acciderat mihi opus esse,

    id. Fam. 6, 11. Pleonast. in narrations: accidit ut, it happened, or came to pass, that: accidit ut una nocte omnes Hermae dejicerentur, it happened that, etc., Nep. Alc. 3, 2; so Cic. Fam. 3, 8, 8; id. Att. 1, 5, 4 al.—
    B.
    In part.
    1.
    Si quid cui accidat, or si quid humanitus accidat, euphemist. for to die; if any thing should happen to one (for which Ennius says:

    si quid me fuerit humanitus, Ann. v. 128 ed. Vahl.): si quid pupillo accidisset,

    Cic. Inv. 2, 21; Caes. B. G. 1, 18;

    si quid mihi humanitus accidisset,

    Cic. Phil. 1, 4; Dig. 34, 4, 30 § 2 al. (cf. the Greek ei ti pathoi); so, per aposiopesin, sive—quod heu timeo, sive superstes eris, Ov. Her. 13, 164. (But Cic. Mil. 22, 58; Caes. B. G. 2, 35, and similar passages, are to be taken in the usual signif.)—
    2.
    To turn out (this very rare):

    timeo “incertum” hoc quorsum accidat,

    Ter. And. 1, 5, 29:

    si secus acciderit,

    Cic. Fam. 6, 21, 2. —
    3.
    In gram., to belong to:

    plurima huic (verbo) accidunt (i. e. genus, tempora),

    Quint. 1, 5, 41 al.

    Lewis & Short latin dictionary > accido

  • 16 adpropinquo

    ap-prŏpinquo ( adp-, Baiter, Weissenb.; app-, Kayser), āvi, ātum, 1, v. n., to come near, draw nigh to, to approach.
    I.
    Of place.
    a.
    With ad:

    ad summam aquam adpropinquare,

    Cic. Fin. 4, 23, 64: ad portam, Auct. B. Hisp. 3; so id. ib. 2 al.:

    ad juga montium adpropinquare,

    Liv. 40, 58.—
    b.
    With dat.:

    finibus Bellovacorum adpropinquare,

    Caes. B. G. 2, 10 fin.:

    munitionibus,

    id. ib. 7, 82:

    cum ejusmodi locis esset adpropinquatum,

    id. B. C. 1, 79 (in id. B. G. 4, 10, and Auct. B. Hisp. 5, the readings vary between the dat. and acc.):

    moenibus,

    Flor. 1, 13, 8:

    castris,

    Suet. Galb. 10 fin. al.— Trop.:

    illi poena, nobis libertas appropinquat,

    Cic. Phil. 4, 4 fin.:

    catulus ille, qui jam adpropinquat, ut videat,

    is near seeing, will soon see, id. Fin. 3, 14, 48:

    Erant centuriones, qui jam primis ordinibus adpropinquarent,

    were near obtaining the first rank, Caes. B. G. 5, 44.—
    II.
    Of time:

    jamque hiems adpropinquabat,

    Caes. B. C. 3, 9:

    cum dies comitiorum adpropinquaret,

    Liv. 3, 34, 7; 5, 39, 8 al.:

    tempus,

    Suet. Dom. 14 al.:

    tuus adventus adpropinquat,

    Cic. Fam. 2, 6:

    rei maturitas,

    id. ad Q. Fr. 3, 8 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adpropinquo

  • 17 adulescens

    ădŭlescens (only ădŏl- in the verb and part. proper), entis ( gen. plur. usu. adulescentium, e. g. Cic. Tusc. 5, 27 al.:

    adulescentum,

    Plaut. Ps. 1, 3, 130).
    A.
    P. a., growing up, not yet come to full growth, young:

    eodem ut jure uti senem liceat, quo jure sum usus adulescentior, Ter. Hec. prol. alt. 3: uti adulescentior aetati concederet, etc.,

    Sall. H. 1, 11 (Fragm. ap. Prisc. 902).— Trop., of the new Academic philosophy:

    adulescentior Academia,

    Cic. Fam. 9, 8, 1.— Sup. and adv. not used.—
    B.
    Subst. comm. gen., one who has not yet attained maturity, a youth, a young man; a young woman, a maiden (between the puer and juvenis, from the 15th or 17th until past the 30th year, often even until near the 40th; but the same person is often called in one place adulescens, and in another juvenis, e. g. Cic. Fam. 2, 1, with Att. 2, 12; cf. id. Top. 7; often the adulescentia passes beyond the period of manhood, even to senectus; while in other cases adulescentia is limited to 25 years, Cic. Tusc. 2, 1, 2 Goer.: “Primo gradu usque ad annum XV. pueros dictos, quod sint puri, i. e. impubes. Secundo ad XXX. annum ab adolescendo sic nominatos,” Varr. ap. Censor. cap. 14. “Tertia (aetas) adulescentia ad gignendum adulta, quae porrigitur (ab anno XIV.) usque ad vigesimum octavum annum,” Isid. Orig. 11, 2, 4. Thus Cicero, in de Or. 2, 2, calls Crassus adulescens, though he was 34 years old; in id. Phil. 2, 44, Brutus and Cassius, when in their 40th year, are called adulescentes; and in id. ib. 46, Cicero calls himself, at the time of his consulship, i. e. in his 44th year, adulescens; cf. Manut. ap. Cic. Fam. 2, 1, p. 146):

    tute me ut fateare faciam esse adulescentem moribus,

    Plaut. Mil. 3, 1, 67:

    bonus adulescens,

    Ter. And. 4, 7, 4:

    adulescentes bonā indole praediti,

    Cic. Sen. 8, 26:

    adulescens luxu perditus,

    Ter. Ad. 4, 7, 42:

    adulescens perditus et dissolutus,

    Cic. Tusc. 4, 25; Vulg. Gen. 34, 19; ib. Matt. 19, 20.—Homo and adulescens are often used together:

    amanti homini adulescenti,

    Plaut. Trin. 4, 2, 94; Ter. Phorm. 5, 9, 53; Cic. Fam. 2, 15:

    hoc se labore durant homines adulescentes,

    Caes. B. G. 6, 28; Sall. C. 38; id. J. 6; Liv. 2, 6.— Fem.:

    optimae adulescenti facere injuriam,

    Ter. And. 3, 2, 8:

    Africani filia adulescens,

    Cic. Div. 1, 18 fin. The young Romans who attended the proconsuls and propraetors in the provinces were sometimes called adulescentes (commonly contubernales), Caes. B. C. 1, 23; 1, 51. Sometimes adulescens serves to distinguish the younger of two persons of the same name:

    Brutus adulescens,

    Caes. B. G. 7, 87: P. Crassus adulescens, id. ib. 1, 52, and 3, 7:

    L. Caesar adulescens,

    id. B. C. 1, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > adulescens

  • 18 aliquantus

    ălĭquantus, a, um, adj. [alius-quantus; v. aliquis], somewhat, some, moderate, tolerable; considerable, not a little (designating the medium between much and little; cf. Ernest. ad Suet. Caes. 87; Wolf ad Suet. Caes. 10; Hotting. ad Cic. Div. 2, 1; Herz. ad Caes. B. G. 3, 13; 5, 10; Brut. ad Nep. Dion, 3, 3; Kritz ad Sall. C. 8, 2).
    I.
    In gen.: M. sed quaero, utrum aliquid actum superioribus diebus, an nihil arbitremur: A. Actum vero et aliquantum quidem, Cic. Tusc. 5, 6, 15:

    Romani signorum et armorum aliquanto numero, hostium paucorum potiti,

    Sall. J. 74, 3:

    timor aliquantus, sed spes amplior,

    id. ib. 105, 4:

    spatium,

    Liv. 38, 27:

    iter,

    id. 25, 35:

    pecunia,

    App. Mag. p. 320, 1.—
    II.
    Esp.
    A.
    In the neutr. as subst.:

    ad quos aliquantum ex cotidianis sumptibus redundet,

    Cic. Cael. 57:

    Alienus ex eā facultate, si quam habet, aliquantum detracturus est,

    somewhat, id. Div. in Caecil. 15:

    ut aliquantum se arbitrentur adeptos ad dicendum,

    id. Off. 1, 1; id. Phil. 8, 27; and esp. with partit. gen., some part, some:

    aliquantum agri,

    Cic. Off. 1, 10, 33:

    nummorum aliquantum et auri,

    id. Clu. 179:

    temporis,

    id. Quint. 22:

    animi,

    id. Att. 7, 13 fin.:

    noctis,

    id. Fam. 7, 25 fin. al.:

    aliquantum negotii sustinere,

    id. Q. Fr. 1, 1, 7:

    itineris,

    Caes. B. G. 5, 10 Herz.:

    equorum et armorum,

    Sall. J. 62, 5:

    famae et auctoritatis,

    Liv. 44, 33; 21, 28; 30, 8; 41, 16 al.; Suet. Caes. 81.—
    B.
    The plur. rare, and only in later Lat.:

    aliquanti in caelestium numerum referuntur,

    Aur. Vict. Caes. 33:

    aliquanta oppida,

    Eutr. 4 fin.; Spart. Hadr. 7 fin.:

    aliquantis diebus,

    Pall. 1, 19.—Whence, ălĭquantum and ălĭ-quantō, adv. (on the proportionate use of these forms with the posit. and comp. v. Beier ad Cic. Off. 3, 9, 38; Herz. ad Caes. B. G. 5, 10; Web. ad Luc. 2, 225; Zumpt, Gr. § 488), somewhat, in some degree, a little, rather; considerably, not a little (cf. aliquantus).
    1.
    In gen.
    (α).
    Aliquantum: Ba. Nam ut in navi vecta es, credo timida es. So. Aliquantum, soror, somewhat so, Plaut. Bacch. 1, 1, 73:

    quae (consolatio) mihi quidem ipsi sane aliquantum medetur, ceteris item multum illam profuturam puto,

    Cic. Div. 2, 1, 3: item qui processit aliquantum ad virtutis aditum ( has come somewhat near), nihilominus, etc., id. Fin. 3, 14, 48:

    aliquantum commoveri,

    id. Clu. 140:

    quod nisi meo adventu illius conatus aliquantum repressissem,

    id. Verr. 2, 64:

    movit aliquantum oratio regis legatos,

    Liv. 39, 29; so id. 5, 23 al.: huc concede aliquantum ( a little), Plaut. Trin. 2, 4, 116:

    aliquantum ventriosus,

    id. As. 2, 3, 20:

    quale sit, non tam definitione intellegi potest (quamquam aliquantum potest), quam, etc.,

    to some extent, in some degree, Cic. Fin. 2, 14, 45:

    litteris lectis aliquantum acquievi,

    id. Fam. 4, 6:

    adjutus aliquantum,

    Suet. Tib. 13.—
    (β).
    Aliquanto:

    non modo non contra legem, sed etiam intra legem et quidem aliquanto,

    not a little, considerably so, Cic. Fam. 9, 26, 9: terra etsi aliquanto specie differt, etc., * Tac. G. 5.—
    2.
    Esp., with compp. it has greater or less force, acc. to the context, much more or a little more, somewhat more (the latter sometimes ironic. instead of the former; cf. Quint. 1, 12, 4 Spald.; in class. prose very freq.; most freq. prob. in Suet.; but never perh. in poetry, except in the examples from the ante-class. per.).
    (α).
    With aliquanto: Ch. Abeamus intro hinc ad me. St. Atque aliquanto lubentius quam abs te sum egressus, Plaut. Ep. 3, 2, 43:

    aliquanto amplius,

    id. As. 3, 3, 2; so Cic. Verr. 2, 1:

    aliquanto plus,

    id. ib. 2, 1:

    minus aliquanto,

    id. Div. in Caecil. 18:

    melius aliquanto,

    id. Brut. 78, 270:

    sed certe idem melius aliquanto dicerent, si, etc.,

    id. de Or. 2, 24, 103:

    carinae aliquanto planiores quam nostrarum navium,

    much flatter, Caes. B. G. 3, 13 Herz.; so,

    aliquanto crudelior esse coepit,

    Nep. Dion, 3, 3:

    cum majore aliquanto numero quam decretum erat,

    Sall. J. 86, 4; so id. C. 8, 2; id. J. 79, 4:

    aliquanto superior,

    Liv. 5, 26, 6:

    ad majus aliquanto certamen redit,

    Liv. 5, 29, 5; so id: 27, 36, 7; Quint. 1, 12, 4; Suet. Caes. 10; 86; id. Tib. 62 al.:

    soluta est navis aliquanto prius,

    some time before, Plaut. Stich. 3, 1, 15:

    maturius aliquanto lupinus seritur,

    Pall. R. R. 10, 5:

    aliquanto serius quam per aetatem liceret,

    Cic. Agr. 2, 3.—So with ante and post:

    aliquanto ante in provinciam proficiscitur, quam,

    Cic. Verr. 1, 149; 3, 44:

    ante aliquanto quam est mortuus,

    id. ib. 2, 46; id. Vatin. 25:

    ad illos aliquanto post venit,

    id. Verr. 4, 85:

    porticum post aliquanto Q. Catulus fecit,

    id. Dom. 102: atque ille primo quidem negavit; post autem aliquanto ( but some time afterwards) surrexit, id. Cat. 3, 11:

    postea aliquanto,

    id. Inv. 2, 51, 154.—
    (β).
    With aliquantum:

    aliquantum ad rem est avidior,

    Ter. Eun. 1, 2, 51:

    fortasse aliquantum iniquior erat,

    id. Heaut. 1, 2, 27:

    aliquantum amplior augustiorque,

    Liv. 1, 7, 9:

    aliquantum taetrior,

    Val. Max. 5, 9, 3:

    Garumna aliquantum plenior,

    Mel. 3, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > aliquantus

  • 19 appropinquo

    ap-prŏpinquo ( adp-, Baiter, Weissenb.; app-, Kayser), āvi, ātum, 1, v. n., to come near, draw nigh to, to approach.
    I.
    Of place.
    a.
    With ad:

    ad summam aquam adpropinquare,

    Cic. Fin. 4, 23, 64: ad portam, Auct. B. Hisp. 3; so id. ib. 2 al.:

    ad juga montium adpropinquare,

    Liv. 40, 58.—
    b.
    With dat.:

    finibus Bellovacorum adpropinquare,

    Caes. B. G. 2, 10 fin.:

    munitionibus,

    id. ib. 7, 82:

    cum ejusmodi locis esset adpropinquatum,

    id. B. C. 1, 79 (in id. B. G. 4, 10, and Auct. B. Hisp. 5, the readings vary between the dat. and acc.):

    moenibus,

    Flor. 1, 13, 8:

    castris,

    Suet. Galb. 10 fin. al.— Trop.:

    illi poena, nobis libertas appropinquat,

    Cic. Phil. 4, 4 fin.:

    catulus ille, qui jam adpropinquat, ut videat,

    is near seeing, will soon see, id. Fin. 3, 14, 48:

    Erant centuriones, qui jam primis ordinibus adpropinquarent,

    were near obtaining the first rank, Caes. B. G. 5, 44.—
    II.
    Of time:

    jamque hiems adpropinquabat,

    Caes. B. C. 3, 9:

    cum dies comitiorum adpropinquaret,

    Liv. 3, 34, 7; 5, 39, 8 al.:

    tempus,

    Suet. Dom. 14 al.:

    tuus adventus adpropinquat,

    Cic. Fam. 2, 6:

    rei maturitas,

    id. ad Q. Fr. 3, 8 al.

    Lewis & Short latin dictionary > appropinquo

  • 20 capud

    căpŭt ( kăp-căpud), ĭtis ( abl. sing. regularly capite:

    capiti,

    Cat. 68, 124; cf. Tib. 1, 1, 72 Huschk., where the MSS., as well as Caes. German. Arat. 213, vary between the two forms), n. [kindr. with Sanscr. kap-āla; Gr. keph-alê; Goth. haubith; Germ. Haupt].
    I.
    The head, of men and animals:

    oscitat in campis caput a cervice revolsum,

    Enn. Ann. 462 Vahl.: i lictor, conliga manus, caput obnubito, form. ap. Cic. Rab. Perd. 4, 13; cf. Liv. 1, 26, 6:

    tun' capite cano amas, homo nequissume?

    Plaut. Merc. 2, 2, 34; so,

    cano capite,

    id. As. 5, 2, 84; id. Cas. 3, 1, 4; Tib. 1, 1, 72; Pers. 1, 83 al.; cf. Tib. 1, 10, 43, and:

    capitis nives,

    Hor. C. 4, 13, 12, and Quint. 8, 6, 17 Spald.:

    raso capite calvus,

    Plaut. Am. 1, 1, 306:

    irraso,

    id. Rud. 5, 2, 16:

    intonsum,

    Quint. 12, 10, 47:

    amputare alicui,

    Suet. Galb. 20; Vulg. 1 Par. 10, 9:

    capite operto,

    Cic. Sen. 10, 34, 34:

    obvoluto,

    id. Phil. 2, 31, 77 Klotz:

    caput aperire,

    id. ib.:

    abscindere cervicibus,

    id. ib. 11, 2, 5:

    demittere,

    Caes. B. G. 1, 32; Cat. 87, 8; Verg. A. 9, 437: attollere. Ov. M. 5, 503:

    extollere,

    to become bold, Cic. Planc. 13, 33: efferre, to raise one ' s head, to be eminent, Verg. E. 1, 25 al.—Of animals, Tib. 2, 1, 8; Hor. S. 1, 2, 89; 2, 3, 200; id. Ep. 1, 1, 76 al.—
    b.
    Prov.: supra caput esse, to be over one ' s head, i. e. to be at one ' s very doors, to threaten in consequence of nearness ( = imminere, impendere), Sall. C. 52, 24; Liv. 3, 17, 2; Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6; Tac. H. 4, 69; cf. Kritz ad Sall. l. l.: capita conferre (like our phrase to put heads together, i. e to confer together in secret), Liv. 2, 45, 7:

    ire praecipitem in lutum, per caputque pedesque,

    over head and ears, Cat. 17, 9:

    nec caput nec pedes,

    neither beginning nor end, good for nothing, Cic. Fam. 7, 31, 2; cf. Cato ap. Liv. Epit. lib. 50; Plaut. As. 3, 3, 139 sq.—
    c.
    Capita aut navia (al. navim), heads or tails, a play of the Roman youth in which a piece of money is thrown up, to see whether the figure-side (the head of Janus) or the reverse - side (a ship) will fall uppermost, Macr. S. 1, 7; Aur. Vict. Orig. 3; cf. Ov. F. 1, 239; Paul. Nol. Poëm. 38, 73.—
    d.
    Poet., the head, as the seat of the understanding:

    aliena negotia Per caput saliunt,

    run through the head, Hor. S. 2, 6, 34; so id. ib. 2, 3, 132; id. A. P. 300.—
    e.
    Ad Capita bubula, a place in Rome in the tenth region, where Augustus was born, Suet. Aug. 5.—
    2.
    Transf., of inanimate things.
    a.
    In gen., the head, top, summit, point, end, extremity (beginning or end):

    ulpici,

    Cato, R. R. 71:

    allii,

    Col. 6, 34, 1:

    porri,

    id. 11, 3, 17:

    papaveris,

    Liv. 1, 54, 6; Verg. A. 9, 437:

    bulborum,

    Plin. 19, 5, 30, § 94:

    caulis,

    id. 19, 8, 41, § 140 al.:

    jecoris (or jecinoris, jocinoris),

    Cic. Div. 2, 13, 32; Liv. 8, 9, 1; cf. id. 27, 26, 14; 41, 14, 7; cf. Paul. ex Fest. p. 244 Müll.:

    extorum,

    Ov. M. 15, 795; Luc. 1, 627; Plin. 11, 37, 73, § 189: pontis, tēte de pont, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 4; cf. Front. Arat. 2, 13, 5:

    tignorum,

    Caes. B. C. 2, 9:

    columnae,

    Plin. 34, 3, 7, § 13:

    molis,

    the highest point of the mole, Curt. 4, 2, 23:

    xysti,

    Plin. Ep. 2, 17, 20:

    porticus,

    id. ib. 5, 6, 19 al.—
    b.
    Esp., of rivers,
    (α).
    The origin, source, spring ( head):

    caput aquae illud est, unde aqua nascitur,

    Dig. 43, 20, 1, § 8; so Lucr. 5, 270; 6, 636; 6, 729; Tib. 1, 7, 24; Hor. C. 1, 1, 22; id. S. 1, 10, 37; Verg. G. 4, 319; 4, 368; Ov. M. 2, 255; Hirt. B. G. 8, 41; Liv. 1, 51, 9; 2, 38, 1; 37, 18, 6:

    fontium,

    Vitr. 8, 1; Mel. 3, 2, 8; Plin. Ep. 8, 8, 5; 10, 91, 1 al.—
    (β).
    (more rare) The mouth, embouchure, Caes. B. G. 4, 10; Liv. 33, 41, 7; Luc. 2, 52; 3, 202.—
    c.
    Also of plants, sometimes the root, Cato, R. R. 36; 43; 51:

    vitis,

    id. ib. 33, 1; 95, 2; Plin. 17, 22, 35, § 195; Verg. G. 2, 355.—
    d.
    Also, in reference to the vine, vine branches, Col. 3, 10, 1; Cic. Sen. 15, 53.— Poet., also the summit, top of trees, Enn. ap. Gell. 13, 20, and ap. Non. 195, 24; Ov. M. 1, 567; Poët. ap. Quint. 9, 4, 90; Claud. Rapt. Pros. 3, 370. —
    e.
    Of mountains, rocks, Verg. A. 4, 249; 6, 360.—
    f.
    Of a boil that swells out, Cels. 8, 9;

    hence, facere,

    to come to a head, Plin. 22, 25, 76, § 159; 26, 12, 77, § 125; cf.: capita deorum appellabantur fasciculi facti ex verbenis, Paul. ex Fest. p. 64 Müll.—
    II.
    Per meton. (pars pro toto), a man, person, or animal (very freq. in prose and poetry; cf. kara, kephalê,, in the same signif.;

    v. Liddell and Scott and Robinson): pro capite tuo quantum dedit,

    Plaut. Most. 1, 3, 54; id. Pers. 1, 1, 37:

    hoc conruptum'st caput,

    id. Ep. 1, 1, 85:

    siquidem hoc vivet caput, i. e. ego,

    id. Ps. 2, 4, 33; so id. Stich. 5, 5, 10; cf. id. Capt. 5, 1, 25:

    ridiculum caput!

    Ter. And. 2, 2, 34:

    festivum,

    id. Ad. 2, 3, 8:

    lepidum,

    id. ib. 5, 9, 9:

    carum,

    Verg. A. 4, 354; Hor. C. 1, 24, 2:

    liberum,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 79:

    vilia,

    Liv. 25, 6, 9:

    viliora,

    id. 9, 26, 22:

    vilissima,

    id. 24, 5, 13:

    ignota,

    id. 3, 7, 7; cf. id. 2, 5, 6:

    liberorum servorumque,

    id. 29, 29, 3 al. —In imprecations:

    istic capiti dicito,

    Plaut. Rud. 3, 6, 47; cf.:

    vae capiti tuo,

    id. Most. 4, 3, 10; so id. Poen. 3, 3, 32; Ter. Phorm. 3, 2, 6; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4; Tib. 1, 2, 12; Verg. A. 8, 484; 11, 399 al.—With numerals:

    capitum Helvetiorum milia CCLXIII.,

    souls, Caes. B. G. 1, 29; 4, 15:

    quot capitum vivunt, totidem studiorum Milia,

    Hor. S. 2, 1, 27; id. Ep. 2, 2, 189; cf. id. C. 1, 28, 20 al.; so, in capita, in distribution, to or for each person (cf. in Heb. also, for each head, poll, = for each individual, v. Robinson in h. v.), Liv. 2, 33, 11; 32, 17, 2; 34, 50, 6 al. (cf.:

    in singulos,

    id. 42, 4, 5).—Of. the poll-tax:

    exactio capitum,

    Cic. Fam. 3, 8, 5; so,

    capite censi, v. censeo.—Of animals,

    Verg. A. 3, 391; Col. 6, 5, 4 fin.; 8, 5, 4; 8, 5, 7; 8, 11, 13; Veg. Vet. 1, 18.—
    III.
    Trop.
    1.
    Life, and specif.,
    a.
    Physical life:

    carum,

    Plaut. Capt. 2, 1, 33 sq.; 5, 1, 26:

    si capitis res siet,

    if it is a matter of life and death, id. Trin. 4, 2, 120: capitis periculum adire, to risk one ' s life, Ter. And. 4, 1, 53; id. Hec. 3, 1, 54; cf. id. Phorm. 3, 2, 6 Runnk.:

    capitis poena,

    capital punishment, Caes. B. G. 7, 71:

    pactum pro capite pretium,

    Cic. Off. 3, 29, 107:

    cum altero certamen honoris et dignitatis est, cum altero capitis et famae,

    id. ib. 1, 12, 38:

    cum dimicatione capitis,

    id. Prov. Cons. 9, 23; cf.:

    suo capite decernere,

    id. Att. 10, 9, 2; so Liv. 2, 12, 10; Cic. Fin. 5, 22, 64; Liv. 9, 5, 5:

    caput offerre pro patriā,

    Cic. Sull. 30, 84:

    patrium tibi crede caput, i. e. patris vitam et salutem,

    Ov. M. 8, 94; so,

    capitis accusare,

    to accuse of a capital crime, Nep. Paus. 2 fin.:

    absolvere,

    id. Milt. 7, 6:

    damnare,

    id. Alcib. 4, 5; id. Eum. 5, 1:

    tergo ac capite puniri,

    Liv. 3, 55, 14:

    caput Jovi sacrum,

    id. 3, 55, 7:

    sacratum,

    id. 10, 38, 3 al.; cf. Ov. M. 9, 296.—
    b.
    Civil or political life, acc. to the Roman idea, including the rights of liberty, citizenship, [p. 290] and family (libertatis, civitatis, familiae): its loss or deprivation was called deminutio or minutio capitis, acc. to the foll. jurid. distinction: capitis deminutionis tria genera sunt: maxima, media, minima; tria enim sunt, quae habemus: libertatem, civitatem, familiam. Igitur cum omnia haec amittimus (as by servitude or condemnation to death), maximam esse capitis deminutionem; cum vero amittimus civitatem (as in the interdictio aquae et ignis) libertatem retinemus, mediam esse capitis deminutionem;

    cum et libertas et civitas retinetur, familia tantum mutatur (as by adoption, or, in the case of women, by marriage) minimam esse capitis deminutionem constat,

    Dig. 4, 5, 11; cf. Just. Inst. 1, 16, 4; Cic. de Or. 1, 40, 181; 1, 54, 231; id. Tusc. 1, 29, 71; Liv. 3, 55, 14; 22, 60, 15:

    capitis minor,

    Hor. C. 3, 5, 42:

    servus manumissus capite non minuitur, quia nulnum caput habuit,

    Dig. 4, 5, 3, § 1.—Of the deminutio media, Cic. Brut. 36, 136; id. Verr. 2, 2, 40, §§ 98 and 99; id. Quint. 2, 8 al.—Of the deminutio minima, Cic. Top. 4, 18; cf. Gai Inst. 1, 162.—
    2. (α).
    With gen.:

    scelerum,

    an arrant knave, Plaut. Curc. 2, 1, 19; id. Bacch. 4, 7, 31; id. Mil. 2, 6, 14; id. Ps. 1, 5, 31; 4, 5, 3; id. Rud. 4, 4, 54:

    perjuri,

    id. ib. 4, 4, 55:

    concitandorum Graecorum,

    Cic. Fl. 18, 42:

    consilil,

    Liv. 8, 31, 7:

    conjurationis,

    id. 9, 26, 7:

    caput rei Romanae Camillus,

    id. 6, 3, 1; cf.:

    caput rerum Masinissam fuisse,

    id. 28, 35, 12; so id. 26, 40, 13:

    reipublicae,

    Tac. A. 1, 13:

    nominis Latini,

    heads, chiefs, Liv. 1, 52, 4:

    belli,

    id. 45, 7, 3:

    Suevorum,

    chieftribe, Tac. G. 39 fin. al.—The predicate in gen. masc.:

    capita conjurationis ejus virgis caesi ac securi percussi,

    Liv. 10, 1, 3.—
    (β).
    With esse and dat.:

    ego caput fui argento reperiundo,

    Plaut. As. 3, 3, 138; cf.:

    illic est huic rei caput,

    author, contriver, Ter. And. 2, 6, 27; so id. Ad. 4, 2, 29 al.—
    (γ).
    Absol.:

    urgerent philosophorum greges, jam ab illo fonte et capite Socrate,

    Cic. de Or. 1, 10, 42:

    corpori valido caput deerat,

    guide, leader, Liv. 5, 46, 5:

    esse aliquod caput (i. e. regem) placebat,

    id. 1, 17, 4; cf. id. 1, 23, 4; Hor. S. 2, 5, 74 al.—Of things, head, chief, capital, etc.;

    thus of cities: Thebas caput fuisse totius Graeciae,

    head, first city, Nep. Epam. 10 fin.; so with gen., Liv. 9, 37, 12; 10, 37, 4 Weissenb. ad loc.; 23, 11, 11; 37, 18, 3 (with arx); cf.:

    pro capite atque arce Italiae, urbe Romanā,

    Liv. 22, 32, 5; and with dat.:

    Romam caput Latio esse,

    id. 8, 4, 5; and:

    brevi caput Italiae omni Capuam fore,

    id. 23, 10, 2 Drak. N. cr. —Of other localities:

    castellum quod caput ejus regionis erat,

    the head, principal place, Liv. 21, 33, 11.—Of other things:

    jus nigrum, quod cenae caput erat,

    the principal dish, Cic. Tusc. 5, 34, 98; cf. id. Fin. 2, 8, 25:

    patrimonii publici,

    id. Agr. 1, 7, 21; cf. id. ib. 2, 29, 80; Liv. 6, 14, 10: caput esse artis, decere, the main or principal point, Cic. de Or. 1, 29, 132:

    caput esse ad beate vivendum securitatem,

    id. Lael. 13, 45: ad consilium de re publicā dandum caput est nosse rem publicam;

    ad dicendum vero probabiliter, nosse mores civitatis,

    id. de Or. 2, 82, 337; 1, 19, 87:

    litterarum,

    summary, purport, substance, id. Phil. 2, 31, 77:

    caput Epicuri,

    the fundamental principle, dogma, id. Ac. 2, 32, 101; cf. Quint. 3, 11, 27: rerum, the chief or central point, head, Cic. Brut. 44, 164.—So in writings, a division, section, paragraph, chapter, etc.:

    a primo capite legis usque ad extremum,

    Cic. Agr. 2, 6, 15; cf. id. ib. 2, 10, 26; id. Verr. 2, 1, 46, § 118 Ascon.; id. Fam. 3, 8, 4; Gell. 2, 15, 4 al.; Cic. de Or. 2, 55, 223; id. Fam. 7, 22 med.; Quint. 10, 7, 32:

    id quod caput est,

    Cic. Att. 1, 17, 4; so id. Fam. 3, 7, 4.—Of money, the principal sum, the capital, stock (syn. sors;

    opp. usurae),

    Cic. Verr. 2, 1, 4, § 11; 2, 3, 35, § 80 sq.; id. Att. 15, 26, 4; Liv. 6, 15, 10; 6, 35, 4; Hor. S. 1, 2, 14 al.

    Lewis & Short latin dictionary > capud

См. также в других словарях:

  • come between somebody and somebody — ˌcome beˈtween sb and sb derived no passive to damage a relationship between two people • I d hate anything to come between us. Main entry: ↑comederived …   Useful english dictionary

  • come between — index alienate (estrange), disaffect, interpose, interrupt, intervene, separate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton …   Law dictionary

  • come between — [v] alienate divide, estrange, interfere, interpose, interrupt, intervene, meddle, part, put at odds, separate; concepts 14,386 Ant. bring together, join, unite …   New thesaurus

  • come between — phrasal verb [transitive] Word forms come between : present tense I/you/we/they come between he/she/it comes between present participle coming between past tense came between past participle come between 1) come between someone (and someone) to… …   English dictionary

  • come between — ALIENATE, estrange, separate, divide, split up, break up, disunite, set at odds. → come * * * interfere with or disturb the relationship of (two people) I let my stupid pride come between us * * * come between [phrasal verb] come between (people… …   Useful english dictionary

  • come-between — ˈ ̷ ̷ ̷ ̷ˌ ̷ ̷ noun ( s) Etymology: come between : one that comes between …   Useful english dictionary

  • come between — I let my drinking come between me and my family Syn: alienate, estrange, separate, divide, split up, break up, disunite, set at odds …   Thesaurus of popular words

  • To come between — Come Come, v. i. [imp. {Came}; p. p. {Come}; p. pr & vb. n. {Coming}.] [OE. cumen, comen, AS. cuman; akin to OS.kuman, D. komen, OHG. queman, G. kommen, Icel. koma, Sw. komma, Dan. komme, Goth. giman, L. venire (gvenire), Gr. ? to go, Skr. gam.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • come between — PHRASAL VERB: no passive If someone or something comes between two people, or comes between a person and a thing, they make the relationship or connection between them less close or happy. [V P pl n] It s difficult to imagine anything coming… …   English dictionary

  • come between — {v.} To part; divide; separate. * /John s mother in law came to live in his home, and as time passed she came between him and his wife./ * /Bill s hot rod came between him and his studies, and his grades went down./ …   Dictionary of American idioms

  • come between — {v.} To part; divide; separate. * /John s mother in law came to live in his home, and as time passed she came between him and his wife./ * /Bill s hot rod came between him and his studies, and his grades went down./ …   Dictionary of American idioms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»